Gargantua

Toucquedillon, Grandgousier'e sunulur. Kral ona "bir sonraki kardeşi Christian'ın verdiği zararla krallıkları böyle kabul etmenin zamanı olmadığını " beyan eder ve kavga karşıtı bir konuşmadan sonra onu serbest bırakır ve lideriyle akıl yürütmeye davet eder.

Grandgousier'in dost ülkeleri ona yardım teklif eder, ancak güçleri yeterli olduğu için bunu reddeder. Lejyonlarını harekete geçirir. Toucquedillon, Picrochole'un Grandgousier ile uzlaştırılmasını önerir. Hastiveau, Toucquedillon'un bir hain olduğunu ilan eder, ancak ikincisi onu öldürür. Ve sırayla, Toucquedillon, Picrochole'un emriyle parçalara ayrıldı. Gargantua ve adamları kaleyi kuşatır. Savunmacılar ne yapacakları konusunda tereddüt ediyor. Gargantua ona saldırdı ve Kardeş Jean, Picrochole'un askerlerinden bazılarını öldürdü. Böylece iki ordu, biri disiplinli ve güçlü, diğeri dağınık ve izole edilmiş bir karikatürde karşı karşıyadır.

Kaçınılmaz yenilgisini gören Picrochole kaçmaya karar verir: yolda atı tökezler; öfkeyle, Picrochole onu öldürür. İkincisi, daha sonra şiddetli tepki veren ve nihayetinde onu çalan değirmencilerden bir eşek çalmaya çalışır. O zamandan beri kimse ona ne olduğunu bilmiyor. Gargantua'ya gelince, hayatta kalanları iyilikseverlikten teşhis ediyor, esir askerleri serbest bırakıyor, evlerine dönmeleri için üç aylık maaşlarını ödüyor ve savaş mağduru köylülere tazminat ödüyor. Yenilgiye uğrayanlara hitaben yaptığı ve muzaffer tarafın merhametinin ve soğukkanlılığının ilkel karakterini onayladığı nutku , retorik biçiminde Melanchthon'dan esinlenmiştir ve hâlâ özellikle V. Charles'ın saldırgan askeri politikasını hedef almaktadır. Francis I.

Gargantua nihayet görkemli bir şölen düzenler ve burada lordlarına topraklar ve ayrıcalıklar sunar: Gymnaste, Couldray, Eudemon, Montpensier , Tolmere, Rivau, Ithybole, Montsoreau ve Acamas , Candes ve diğerleri.

Thelème Manastırı

Cesaretinin bir ödülü olarak, Gargantua, Jean Kardeş'e birkaç manastır teklif etti, o da şunu reddetti: "Çünkü ben nasıl (dedi ki) bütün insanlara hükmedebilirim, kim beni nasıl yöneteceğini bilemez?" » Mimarisi kısmen Chambord ve Madrid kalelerinden esinlenen Thélème ülkesinde istediği zaman bir manastır kurmayı kabul eder . Keşişlerin yaşamı orada hem eşitlikçi bir ideale hem de kişisel iradeye göre düzenlenir, benzersiz kuralları "İstediğini yaşa" ile gösterildiği gibi . Erkekler ve kadınlar birlikte yaşıyor, binayı çevreleyen hiçbir sur ve yoksulluk yok. Burası hem bir manastır karşıtı, bir manastır hiciv, bir ütopya, bir dünyevi cennet, bir arınma modeli ve evliliğe hazırlık okulu olarak yorumlandı. Mellin de Saint-Gelais'in yeniden işlenmiş bir şiiri, romanın başında çağrıştırılan alegorik okumayı tekrarlayarak , “ Kehanetteki Muamma ” adlı romanı tamamlar . Gargantua orada ilahi iradenin ortaya çıkışını okurken, Kardeş Jean bunu tenis kortunun bir tarifi olarak yorumluyor .

Kompozisyon

1970'lerde Alfred Glauser ve Barbara Bowen gibi eleştirmenler anlatıdaki süreksizliğin etkilerini vurgulasa da, roman genellikle selefi Pantagruel'in daha ayrıntılı ve daha derin bir yeniden yazımı olarak görülüyor . Bu farklılıklar metnin gerilimlerini ortaya koyuyor: Rabelais bir “komik mimar” gibi ilerliyor  : içeriden göze çarpan ve yapıbozuma uğratılmış üç araç kurar. İlk olarak, hikaye, devin soykütüğünden manastırın kuruluşuna kadar doğrusal bir tarzda inşa edilmiştir. Diziler arasındaki yazışmalar, örneğin savaşçı eğitimi ile Gargantua'nın silah başarıları arasında bütünün tutarlılığını sağlar. Esinlenerek hikaye doğrusallığı chivalry roman , ünlü erkek ve biyografileri kroniklerine Ancak zayıflatılmaktadır yersiz ve beklenmedik bölüm bu torchecu0.l İkinci buluşa olarak, bir çerçeve cihazı iki ucunu çevreleyen hikaye, iki muammayı çerçeveleyen yorumun iki evrelemesi. Ancak sözceleme düzeyinde, örneğin, asimetriler vardır  : Alcofrybas, hermenötik soruyu girişte açar, ancak kehanetin anlamına müdahale etmez. Üçüncüsü, iyi ve kötü yaşam biçimleri ya da tiran Picrochole ve ironik Grandgousier gibi bir dizi karşıtlık bütünün içinden geçer. Karşıt sahneler de aynı şekilde daha karmaşık hale gelir: Olumlu bir figür olan Jean Kardeş , yeni arkadaşlarıyla mutlu bir şekilde ziyafet verir; Gargantua, babasının kararlı pasifizmini benimsemez. Anlatı çerçevesinin sorunlu düzenlemesi, karakterlerin ve kendini hikayenin mantıksal akışından kurtaran anlatıcının sözlerinin gücünü doğrulamayı mümkün kılar; kendini anlatı modellerinden ironi ile ayırmak ve okumanın anlamını dondurmadan beslemek.

Hikâyenin çerçevelenmesi "simetrik bir chiasmus kompozisyonu  " oluşturur  : açılış, yorumlama sorununu ortaya koyan bir girişle başlar, ardından bir bilmece gelir, kapanış bir bilmeceyle başlar ve ardından yorumlanır. Hermeneutik çalışmanın sahnelenmesi, hem gerekli hem de sorunlu karakterini hatırlatır: anlatıcı, önsözde şirketle alay ederken bizi daha yüksek bir anlamda yorumlamaya davet eder; biri diğerinin yerini almadan, son kehanetin iki okuması yapılır. Alcofribas Nasier'in ihtiyati üslubu , romanı kesin bir gerçekle sonuçlandırmadan bitiren yaratıcılığa çağrıyla çelişiyor. Tarih öncesi fanfreluches ve kehanet bu teorinin yanlış bir gösterimini sağlar. Onlar mise en abyme'ı ve yazının müphemliği üzerine söylemin komik bir tekrarını oluştururlar . Ancak fanfreluches'in aksine, ikinci bilmece için bir deşifre çabası gösterilir. Bu yapının karmaşıklığı, okuyucunun zekasına hitap eden açık bir çalışmanın ana hatlarını çiziyor.

tematik analiz

komik bir maske

Tüm pantagruelic jest için ikirciklilik veya anlamın tek anlamlılığı sorunu ortaya çıkarsa, özellikle Gargantua ile ilgili eleştiriyi paylaştı , bazen Pantagruel'de bulunan tezlerin sıralı açıklaması olarak kabul edildi . Abel Lefranc veya Michael Screech gibi bir tarihsel okumanın savunucuları, hümanist bir idealin hizmetindeki bir eserin şeffaflığı konusunda ısrar ederler; pozitivist duruşları olan isteksiz yorumcular, oyunun eğlenceli boyutunda ve belirsizliklerinde ısrar ediyorlar; Leo Spitzer gerçek dışılığını geliştiriyor. Aslında, Gérard Defaux'nun gösterdiği gibi, en ideolojik ya da tam tersine daha dizginsiz görünen pasajlar da dahil olmak üzere, ciddi ve komik olanın sürekli olarak iç içe geçtiğini düşünmek önemlidir. Çalışmayı hümanist bir emekli maaşına ve gülünç boyutunu hafifletici bir düzeye indirgemek, Rabelais kahkahasının yersiz kısmının yanlış anlaşılmasına yol açar. Önsöz veya kehanetteki muamma ile gösterildiği gibi, yorumların çokluğu metnin kendisi tarafından talep edilir. Böylece, Kardeş Jean'in neşeli katliamları, Grandgousier'in pasifist açıklamalarına vahşi bir burlesk kontrpuan sunar. Bununla birlikte, söylemin pozisyonları ve açık bir yönelimi olduğu gerçeği değişmeden kalır, örneğin sofistlerin hicvi veya hac, karşıt bir bakış açısıyla sorunsallaştırılmaz.

Rabelais metninin göreceli opaklığı, kısmen , anlatıcı Alcofrybas Nasier tarafından Gargantua'da giyilen “komik maskesi” ile açıklanmaktadır. Diğer pantagruelic jest romanlarındaki Panurge kadar muhteşem, belagatin hakikat arzusuna üstün geldiği bir sofist duruşunu benimser . Aziz Paul ve Süleyman'ın 11 aylık garip doğumu haklı çıkarmak için kullandığı yanlış alıntıların kanıtladığı gibi, gizemli kelimeler kullanıyor ve aldatıcı bilimler kullanıyor. Hikayenin sorgulanmasına katılır ve hikayesini Rabelais'in fikirleriyle karıştırmak ister istemez yanlış yorumlara yol açar. Arkaik dönüşleri benimser ve steril bilgisini, tam olarak hümanistlerin hedefi olan bir bilgiçlikle havalandırır.

Alcofrybas, okuyucuya birçok kez seslenir ve teatral bir göz yumma etkisi yaratarak metne bağlı kalmasını talep eder. Bu kurgusal daldırma tarafından kırılarak , Pantagruel'de zaten mevcut olan basmakalıp bir retorik hile olan, inandırıcı olmadığında hikayenin doğruluğunu iddia etmekle yetinmez , ancak onu esirgemeyi reddederek alıcının eleştirel ruhunu sorgular. Bu süreç inançsızlığın askıya alınmasını sorunsallaştırır, hatta iptal eder . Cümle: "inanın Değilse, vakıf sen kaçar" bu yanlış kullanımını göstermektedir captatio benevolentiae  : doğru bir lanet teşkil daha böylesi daha iyi okuyucuya akıl eksikliği ( "vakıf" nin mecazi anlamda) ima edebilir onu ( bu kelimenin skatolojik anlamına atıfta bulunarak). Sıradan, buyurgan ya da küstah anlatıcı aracılığıyla, Rabelais inanç ve bireysel sorumluluk sorununu vurgular.

Önsöz, Erasmus gibi Rönesans hümanistleri tarafından Adages ve Pic de la Mirandole'de ele alınmadan önce Platon'un Ziyafetinde zaten bulunan Alcibiades'in silenüsleri metaforunun hatırlattığı gibi, alegorik bir okumaya davet ediyor . Yine de tefsircilerin abartılarıyla alay eder ve ortaya koyduğu alegorilerle oynayarak mektubun tükenmez ufkunu geri getirir. Rabelais , Galen'in sivri değil, kalkık olarak nitelendirdiği Sokrates'in burnunu , belagatin güzelliğine tezat olarak çirkinliğiyle bilinen bir karakteri gizleyerek deforme eder ve bir kitabı sembolize etmek için kullanır, filozof ise Phaedra'daki yazıyı kınar . Görünüşe göre bir başka sıradan şey, köpeğin içindekileri emmek için kırdığı kemiğin görüntüsü, ilk bakışta yüzeysel kabuğunun derinliğini karşılıyor gibi görünüyor. Ancak galenik tıpta “sustantificque ilik” kemiği besler. Bu açıdan bakıldığında, osteolojik alegori, ruhun, sonucu olduğu harf için en iyi gıda olduğu anlamına gelir. Erasmus, Vaiz'in üçüncü kitabında , Kutsal Ruh'un, inancın dogmalarına uygun olarak tefsircinin keşfettiği tüm anlamları muhtemelen önceden gördüğünü iddia eder. Aynı şekilde, Rabelais daha yüksek bir anlamda yorumlamayı öneriyorsa, ironisinin oyunuyla bu yorumun olası olasılıklardan yalnızca biri olduğunu hatırlatıyor gibi görünüyor.

Metnin şeffaflığının önündeki bir diğer engel de özel isimlerin çoğalmasıdır. Bollukları , gerçekliğin bir etkisinden ziyade bir taşma izlenimi yaratır . Kişilere ve yerlere yapılan göndermeler, bazen Chinon ülkesinin sakinleri veya yazara yakın bilim adamları gibi küçük bir inisiye çemberi tarafından bilinir. Ek olarak, bu imalar bazen esrarengiz bir biçimde maskelenir. Bu süreç, belirli karakterlerin alegorik işleviyle çelişir, alegori, kahramanın somutlaştırdığı fikrin şeffaflığına dayanır. Bu nedenle, Toucquedillon'un Languedoc'ta “havalı” anlamına geldiği gerçeği , yalnızca sınırlı sayıda okuyucu için açıktır. Rabelais'in zamanından beri var olan bu donukluk, eski fanfreluches bölümü ve sarhoş malların sözleri gibi kasıtlı olarak şifreli pasajlarla birleştirilmiştir. Rabelais romanının bir hikaye anlatımına indirgenmediğini, aynı zamanda göndergesel yanılsamayı askıya almaktan çekinmeyen bir gösterge oyunu olarak da sunulduğunu gösterir.

Eğitim reformu

Roman , Ponocrates'in Montaigu kolejiyle ilgili yorumlarında veya Janotus de Bragmardo'nun kafa karıştırıcı konuşmalarında gösterildiği gibi, ortaçağ döneminden miras alınan skolastik pedagojik yöntemlere yönelik suçlamayı şiddetlendiriyor. Rabelais, bu eski modele karşı, hümanist fikirlerden beslenen bir eğitim sistemini simetrik bir şekilde tasvir eder.

Sofist vergi tahsildarlarının Gargantua'nın kişiliği üzerindeki zararlı etkisi, yalnızca tembelliği ve cehaleti ile değil, hikayenin tekrarlayan doğası, ayrım gözetmeksizin yürütülen faaliyetlerin (oyunlar, yemekler ve ayinler) birikimi ve çalışmanın çok az yer kapladığı yerde fark edilir. Uzay. Eğitiminin içeriği, yalnızca doymak bilmeyen iştahını ve boş alışkanlıklarını haklı çıkarmaya hizmet eder. Tersine, Ponocrates tarafından sunulan eğitim, bedensel faaliyetlerden çok beyinsel faaliyetlere vurgu yapar. Düzenlenmiş bir program tembel davranışların yerini alır, oyunlar ve yiyecekler öğrenme anları haline gelir, spor eğitimi basit bir stres atmayı takip eder, işten zevk alma içgüdülerin tatminine tercih edilir.

Sofistler Gargantua'ya hatalı kıyaslardan , kaba mantıktan, otoriter argümanların aşırı kullanımından ve sıkıcı tekrarlardan, dolayısıyla asılsız konuşmalardan oluşan bir dil aşılarlar. Hümanist pedagoji, tam tersine, deneyimle karşı karşıya kalan, özgür merakı besleyebilecek bir tartışma ve soru kaynağı olan açıklayıcı kelimelere dayanır.

Genç Gargantua'nın hobilerine ayrılmış XI. Bölüm, dört kategoriye ayrılan, kelimenin tam anlamıyla alınan 59 ifadeyle küçük çocuğun vahşiliğini hayali bir şekilde tasvir ediyor: kirli ("tilkiyi yüzdürmek", yani kusmak), günlük yaşam ("içi boş düşünmek"), vücut ("güneşe karşı işemek") ve hayvan yaşamı ("ağaç böceklerini ayakkabılamak"). Çocukça bir durumu tasvir eden bu resim, başlangıçta dış dünya merakına yöneldi ve fiziksel ihtiyaçların tatmini, hümanist Vivès ve Erasme'ninkiler de dahil olmak üzere, pedagoji üzerine yazılanların ciddiyeti ile tezat oluşturuyor. Rabelais'in çocukluğu temsili tekildir, çünkü zamanın eğitim kaygılarıyla sınırlı değildir ve yaşamın ilk çağlarına dair eğlenceli bir görüntü sunar.

Çünkü doğal eğilim ve onun tüketim "septembrable mash" ( üzüm zorunluluk ), genç Gargantua ten, "soğukkanlı" olduğu söylenir Buna göre ruh teorisi olduğunu Rönesans anlamı sırasında moda balgam baskındır. İçinde onun kan kütlesi. Bununla birlikte, bu mizacın beyni tıkayan ağır madde nedeniyle entelektüel aktiviteye en isteksiz olduğu söylenir. Sofist öğretmenler, Salerno ekolünün diyetetik konularındaki tavsiyelerinden habersiz değiller ama onları uygulamakta zorlanıyorlar, genç öğrencileri gerçek fiziksel egzersizler yapmaktansa yatağında yuvarlanmakla yetiniyor. Sabah sürtünmesi ve hafif kahvaltı gibi Ponocrates tarafından kurulan kişisel hijyen, bu yeni pedagojik rejimde okul disiplinlerinin aynı parçasıdır. Tembelliğe yönelen karakteri göz önüne alındığında, devin yaratıcılığı daha da dikkat çekicidir.

Amblem ve karnaval arasındaki vücut

Romanın görsel oyunlarına ve figüratif süreçlerine yansıyan beden imgesi, Rönesans perspektifinden yeniden işlenmiş ortaçağ tasarımlarından esinlenmiştir. Martine Sauret'e göre, romanın sunduğu parçalı beden vizyonları, onun komik ve sembolik boyutlarını aynı harekette birleştirir. Amblemler bilimi, Rabelais'e metnin kompozisyonunda ve anlamın çağrışımında ilham verir: semboller arasında tematik ilişkiler örerek ve fikirleri imgelerle ilişkilendirerek hiyeroglif bir modda alegorik bir mod. Gargantua'nın şapkasını süsleyen, iki başlı, dört ayaklı ve dört kollu bir hermafrodit bedeni temsil eden madalyon , bu son tarzın bir örneğidir: sadece prensi karakterize eden bir slogan olarak değil, aynı zamanda manevi birlik idealini ifade eder. .

Bakhtin'e göre, bedenin temsili, ortaçağ popüler kültüründe bir karnaval estetiği çiziminin hizmetinde kullanılır. Bu perspektiften bakıldığında, grotesk estetik belirli unsurların yergisine indirgenemez: Aşırı görüntülerin büyüklüğü ve çeşitliliği, yalnızca polemik amaçların ötesine geçen komik bir sicile katılır. Hacıların salatada yenmesi olayı, müminlerin hurafeleri ve hac ziyaretlerinin toplumsal yararsızlığıyla ilgili geleneksel bir alay konusu olmakla birlikte, bazı mezmurların küçümseyici bir görüntüsünü sunan yutkunma ve sıkıştırma nedenleri her şeyden önce neşeyle önemsiz aşırılıklardır. Alt beden, soylu ve kutsal kabul edilen gerçekliklerin tahttan indirilmesiyle bu grotesk gerçekçiliği pekiştirir. En iyi meşale arayışında genç Gargantua, maddi çevresini skatolojik bir açıdan yeniden değerlendirir ve bu tahttan indirilişi, Elyos kahramanlarının mutluluğunu bir kuşla kendini silme zevkini ilişkilendirerek tamamlar.

Savaşın moderasyonu ve stratejik düşünme

Rabelais Erasmus pasifizm etkilenir ama ikincisi onun anlaşmada savaşların adil bir haksız barış tercih ilan silahların radikal reddiyle ona katılmak değil Querela Pacis'in ( barış şikayet ). Uzlaşma arayarak Picrochole'u yatıştırmaya çalışan Grandgousier'in tavrı, prensin koruması gereken barışa olan bağlılığına tanıklık ediyor. Dev maçların tutum önerileri Claude de Seyssel içinde Fransa'nın Monarşi o operasyonların yürütülmesi karar ve yalnızca son çare olarak çatışmayı çözmek için yaptığı konsey karşıladığında. Hümanistler, mucitler olmaksızın, yalanları ve yalanlarıyla hükümdarlarının öfkesini uyandıran Picrochole'un danışmanlarının aksine, özellikle anlaşmazlığın nedenlerini gün ışığına çıkarabilecek bir soruşturma yoluyla, anlaşmazlıkların barışçıl bir şekilde çözülmesinden yanadırlar. iftiralar. ve fouaces satın alma yoluyla uzlaşma arayışı. Machiavelli Prensi'nden farklı olarak, fetih arzusu, yalnızca yol açtığı kötülükler nedeniyle değil, aynı zamanda hükümdarın üzerine düşen ilk görev, tebaasının mutluluğunu sağlamak olduğu için kınanır. Ancak, saldırganlık sonrası misillemede ilhak hukuka aykırı olarak kabul edilmez, bu da Erasmus'tan farklı bir önyargıyı açıkça gösterir. Yeni topraklarda meşruiyet, adil ve verimli bir yönetimi öngerektiren fethedilen halkların rızasıyla inşa edilir. Buna karşılık Machiavelli, yıkımın onlara boyun eğdirmenin en iyi yolu olduğunu onaylar. Rabelais' hümanizm savaşın gidişini, Erasmus ve ilham Platonik fikri araçlarının ekonomide doğrulandı Bude kendi içinde ayrı ayrı Prens'in Kurumları aksine düşmanları için silah ve af kullanımında, itidal yağma ve zulme:.

Pikrokolin savaşı, son zamanlarda topçu icadına rağmen, Eskilerin yansımasından beslenen hümanistlerin askeri doktrininin izlerini taşır. Rabelais, 1532'de Paris'te yayınlanan Stratagemata of Frontin ve De re militari of Vegetius'tan özellikle esinlenmiştir . Bunlar Orta Çağ'da unutulmamıştır, ancak teknik terimlerin ve tarihsel bağlamın açıklığa kavuşturulması için Rönesans'a özel bir özen gösterilmiştir. Gargantua lejyonlarının disiplini, kendi kendine yeterliliği ve düzeni, Picrochole'un tutarsız ve hırçın çeşmeleriyle yüz yüze olan Roma birliklerinin oluşumu üzerine modellenmiştir. Kurnazlık ve hileler, doğaçlama olsun ya da olmasın, bu stratejik düşüncenin bir parçasıdır ve Gargantuine ordusunu düşmanların kör gaddarlığından ayırır: Jimnastikçi rakiplerinin batıl inançlarından yararlanır ve Grand Mare, saldırganları Vède Geçidi'nde bozguna uğratarak bir sele neden olur. Bu son nokta, Frontin'in Quintus Métellus'un Hispania kentindeki bir savaş sırasında bir kampı boğmak için bir dereyi başka yöne çevirdiği örneğini anlatır . Askeri disiplinin gelişimi, bir jimnastikçinin yaverinin yeteneklerinde ve tehlikeye ve cesetlere alışkın bineğinin eğitiminde görülebilir. Rabelais'in taktiksel düşünceleri, François I tarafından 24 Temmuz 1534'te çıkarılan ve İsviçre paralı askerlerinin görevden alınmasını ve piyade lejyonlarının oluşturulmasını emreden kararnamenin gösterdiği gibi, eski askeri sanattan alınmış ancak haberlerde yer alan bir model çizmektedir.

İyi prensin değerleri ve pragmatizmi

Grandgousier ve Gargantua'nın siyasi tercihleri, Machiavelli'nin geliştirdiği pozisyonlara karşı olabilir, ancak yerleşik bir kanıt yoktur. Prens ve Konuşmalar'ın 1510'lardan itibaren el yazısı kopyaları dolaştıysa, bu eserler 1530'lara kadar basılmamıştı, hatta Rabelais'in İtalya'ya yaptığı bir gezi sırasında bunlardan haberdar olması mümkün olsa bile. Yine de romanda Antik Çağ kahramanları, özellikle İncil değerlerine aykırı olduklarında her zaman örnek alınmaz, Alexander ve César , Toucquedillon'un takip edeceği fatihlerin örnekleri olarak gösterilir. Machiavelli, tam tersine, zafer arayışının ve askeri sanatın, en iyi ihtimalle ikincil şöhret getiren ahlaki değerlerden önce geldiğini düşünüyor. Buna ek olarak, kaderin efendisi olmak için acımasız cesareti ve esnek olmayı savunurken, Jimnastikçi, kaderin kaprisleri karşısında alçakgönüllülük ve sağduyunun önemini gösterir.

İyi bir prens ile kötü bir tiran arasındaki karşıtlık, sahte olmaksızın, nitelikli olmalıdır. Gargantua, bir savaş alanından ziyade kalesinin rahatlığında daha hevesli bir yaşlı adam olarak görünen babası Grandgousier'den daha fazla şiddete eğilimlidir. Gargantua güç dengesini modern bir kral gibi düşünürken, ikincisi Orta Çağ'ın anayasal ve feodal prensini temsil eder. Askerleri rütbesiz cezalandırmazsa, kaçan Picrochole krallığının naipliğini Ponocrates'e emanet eder. Aşırı zayıflıktan kaçınma endişesiyle, kötü danışmanların ve kaptanların teslim edilmesini ister.

Gargantua'nın siyasi düşüncesi her türlü hesaptan, hatta sinizmden muaf değildir. Grandgousier'in merhametinin övgüsü, Gargantua'nın iktidarı gizlice ele geçirmesini gizler. Çatışmaların sonunda resmi olarak hâlâ tahtta olan babası adına silaha sarılan ikincisi, aslında sahip olmadığı tımarları dağıtıyor . Bağış politikasını haklı çıkarmak için Gargantua, ataların hoşgörüsü üzerine, gizlice ironik bir şekilde anlaşılabilecek bir söylemde bulunuyor. Gerçekten de, Charles VIII'in Saint-Aubin-du-Cormier'deki Bretonlar üzerindeki zaferini ve tanıklara göre kralın özellikle cömert olmadığı Parthenay'ın yıkımını örnek alıyor. Her şeyden önce, Kanarya Adaları kralı Alpharbal'ın, krallığını işgal etmeye çalışırken kendisine insanca davranan ve bağışlarla yüklü olan Grandgousier'in cömertliğine nasıl ölçüsüz bir minnettarlık gösterdiğini açıklıyor . Bu tarihi bir geri dönüş, çünkü takımadaların bir kısmını İspanyol tacına bırakmadan önce ele geçiren Jean de Béthencourt'un filosu . Dolayısıyla, hayırseverlik hümanist bakış açısının bir parçası olsa bile, Gargantua'nın konuşması, gerçekte kazananın Makyavelist bir gerekçesi olan bu tür övgülere yönelik bir şaka önerir. Geçidin, "Katolik denilen krallar ve İmparatorlar (...)"ı çizmesine ve bu şekilde davranmamasına izin verir, muhtemelen V. Charles'a veya Tenerife krallarını köleliğe indirgeyen hediye olarak kabul eden Katolik krallara atıfta bulunur .

Gelecek nesiller, canlanmalar ve ilhamlar

Lunapark

Gargantua , Paris yakınlarındaki eski Mirapolis eğlence parkında bulunan büyük bir heykelde tasvir edilmiştir . İçi boş heykel, Avrupa'nın en büyüğü ve Özgürlük Anıtı'ndan sonra dünyanın en büyük ikinci heykeliydi.

• Düşük açılı kafa

• Gargantua'nın siluetini alan eski Mirapolis Parkı'nın logosu .

bibliyografya

Sürümler