Fransızlar)

" Fransız etnik grubu " kavramı Kuzey Amerika'da kullanılmaktadır.2013 yılında Amerikan hükümeti tarafından yayınlanan istatistikler, bir veya daha fazla Fransız veya Fransız-Kanadalı ata ilan eden nüfus sayısının 10 milyon civarında olduğunu tahmin etmektedir .

Başında XXI inci  yüzyıl, "kavramının  etnik köken  " çok sınırlı Fransa'da kullanımı ve hemen hemen her zaman aşağılayıcı taşımaktadır. Etnisite kavramını kullanmayı reddetmek, özellikle, Fransa'da etnisite veya etnik köken kavramına atfedilen çok olumsuz iki çağrışımla, yani sömürge Cumhuriyeti tarafından uygulanan ayrımcılıklarla ve Vichy rejiminin zulmleriyle açıklanır. . Dolayısıyla François Heran'a göre Fransızlar bir “Fransız etnik grubuna” ait olduklarının farkında değiller. Ancak, Fransa'daki resmi istatistikler gerçekten Fransızlar arasında ayrım yapıyor, çünkü 1871'den beri nüfus sayımları sırasında onlardan doğuştan Fransız olup olmadıklarını veya Fransız olup olmadıklarını beyan etmelerini istedi.

Fransızlar

Tanım

Kelime insanlar “kararlı ülkesi ve kim, üzerinde toplumda yaşayan tüm insanların [...] medeniyet göreceli bir homojenlik sunmak ve belli bir ortak gümrük ve kurumların sayısına göre bağlanmış” veya “aynı kökene sahip. Etnik köken veya aynı belirler dine, aynı topluluğa ait olma duygusuna sahiptir”. Modern ulus anlayışı insanlarınkine oldukça yakındır, ancak çoğu zaman devlet fikrini (istenen, özerk veya bağımsız) ekler .

Deklarasyonu 26 Ağustos 1789ve Sieyès'in etkisi halk ve ulus arasında anlamsal bir değişim başlatır. Fransız "halkı" tarihsel bir boyut kazanırken, "ulus" eski monarşinin egemenliğinin niteliklerini kazanarak siyasi bir boyut kazanır.

"Fransız halkı" ifadesi, Fransız pozitif hukukunda, anayasal olarak siyasi egemenlik sahibi olan Fransız uyruklu tüm kişileri , adlarına adaletin her gün sağlandığı ve Fransız hükümetinin herhangi bir eyleminin çıkarları için haklı olduğu kişiyi belirtir . Ancak bu terim kavramı özellikle önce, farklı duyuların tarihinin almıştır vatandaşlık tanımlanan XIX inci  yüzyılda ve sadece yasal bir kavramı ifade etmez de burada yaygın çeşitli siyasi bağlamlarda kullanılmıştır.

Fransız devrimi

Fransa kralları, taç giyme töreni sırasında farklı gelenekleri, dilleri ve belirli gelenekleri tanımak ve sürdürmek için söz verdikleri birkaç özgür halk üzerinde hüküm sürdüklerini düşündüler. Fransız Devrimi o çağıran tek tek tip insanları tanır "Fransız Ulusu" farklılıkların ifadesinde görerek, küçük devletlerin çok sayıda içine paramparça olma tehlikesi ile belirttiği gibi Abbé Sieyes le7 Eylül 1789Kurucu Meclis önünde .

Bu Jakoben bir halk ve daha sonra birleşik ve bölünmez bir ulus vizyonu , şimdi, ulusüstü bir Avrupa vatandaşlığının yaratılması, ademi merkeziyetçilik ve metropolitan Fransa dışındaki belirli yerel otoritelere verilen özel statü gibi çağdaş gerçeklerle karşı karşıya kalmaktadır ( Yeni Kaledonya ile yapılan anlaşma ile Yeni Kaledonya) . Noumea , Fransız Polinezyası , Korsika ) veya bölgesel veya azınlık dillerinin tanıtımı . Buna ek olarak, nüfusun bir kısmına bölgesel ve/veya etnik değişkenlere dayalı olarak farklı muamele ( pozitif ayrımcılık gibi ), etnik istatistiklerin dikkate alınıp alınmamasının getirdiği sorunlardan bahsetmiyorum bile. Kanun şimdi tüm tekil durumları dikkate almaya çalışıyor. Bu son gelişmeler Fransız halkının sosyolojik ve hukuki birliği sorununu ortaya koymaktadır.

Yasa

Gelen Fransız anayasal gelenek , Fransız halkının düşüncesi bir karakter alır pozitif hukuk mahkemeleri hakim olan adına. “Fransız halkının” yasal niteliği, bugün Fransız pozitif hukukunda hala yaygın olarak kullanılmaktadır. Hukuki anlamda "Fransız halkı" kavramı, bu halkın birliği ve hatta biricikliği ile bağlantılıdır. Bu kavram, Fransız Devrimi'nin ötesinde, teolojik-politik köklerini monarşik dönemde bulan çok karmaşık bir mirastır.

Fransa'da etnik istatistiklere izin verilmez ( Yeni Kaledonya hariç ). Gelen Fransız medeni durum , etnik köken belirtilen değildir ve hiçbir yasal varlığa sahiptir.

Fransa dışında doğan Fransızlar, kimlik belgelerini yenilemek istediklerinde atalarının Fransız vatandaşlığını kanıtlamak zorundadır.

Fransız ulus devletinin tanımı , Fransız halkının belirli bir etnik grup olduğu fikrini reddeder. Bu duruş, "Fransız etnik grubu"nu tanımlamanın zorluğunu açıklar: Fransız ulus anlayışı, Alman Volk kavramına ("etnik grup" anlamındaki halk ) kökten karşıttır (ve aslında karşıt olarak düşünülmüştür). "). Fransa'da etnik grup kavramının yasal bir varlığı yoktur, konuyla ilgisi canlı bir tartışma konusudur ve Fransız medeni statüsü herhangi bir "etnik" özellikten bahsetmemektedir.

Vatandaşlık ve yasal ikamet

Beşinci Fransız Cumhuriyeti Anayasası'nın 2008'de değiştirilen 1. maddesine göre , Fransız vatandaşlığı "menşe, ırk veya din ayrımı olmaksızın" kullanılmaktadır. Bu ilkelere göre, Fransız vatandaşları Fransız dili ve sözde birlikte yaşama iradesiyle birbirine bağlıdır, Ernest Renan'ın Ulus Nedir adlı makalesinde yazdığı gibi, bir “gündelik plebisit”. (1882).

Çok sayıda yabancının geleneksel olarak Fransa'da yaşamasına izin verilmiş ve bunu yapmayı başarmıştır. Uzun süre Fransız vatandaşlığı başvurusu , Medeni Kanun'un iki vatandaşlığa sahip olmayı mantıksal olarak her zaman yasaklayan maddesi yürürlükten kaldırılıncaya, ardından iki ülke arasında çifte vatandaşlık anlaşmaları kurulana kadar önceki vatandaşlığın terk edilmesini içeriyordu (örneğin, İsviçre'de durum böyledir ; aslında çifte vatandaşlık, kişinin iki farklı ulusal medeni kanunla yönetildiği anlamına gelir.

Avrupa anlaşmaları, Avrupa Birliği içinde seyahate resmi olarak izin vermiştir ve Avrupa vatandaşları çalışma hakkından yararlanmaktadır (ancak belirli ayrılmış dallarda, örneğin yargıda stajyer olarak değil).

Kendisini evrensel değerlere sahip kapsayıcı bir ulus olarak gören Fransa, uzun süredir asimilasyonu savunuyor . Bununla birlikte, asimilasyonun başarısı Son zamanlarda Özellikle etnokültürel yerleşim bölgelerinin ( komüniterizm ) ortaya çıkması nedeniyle artan memnuniyetsizlik nedeniyle sorgulandı . Bazı sorunlu banliyölerde (“hassas mahalleler”) 2005 yılındaki Fransız isyanları bu gerilimlerin bir örneğidir . Bazı analistler Bununla birlikte, etnik çatışmaları ( Amerika Birleşik Devletleri ve Birleşik Krallık gibi diğer ülkelerde olduğu gibi) reddediyor ve daha çok onları iyi bir entegrasyonu engelleyen sosyo-ekonomik sorunlarla açıklanabilen sosyal çatışmalar olarak görüyorlar . Sosyolog Hugues Lagrange gibi diğer yazarlar, bu gerilimlerin kültürel farklılıklardan kaynaklandığını açıklıyor.

Fransa'nın yerleşim tarihi

Diller

Fransa'da

Çoğu Fransız, ana dili olarak Fransızca konuşur, ancak Oksitanca , Korsikalı , Baskça , Fransızca Flamanca ve Bretonca gibi bazı diller ve lehçeler kendi bölgelerinde konuşulmaya devam eder. Sonuna kadar XIX inci  yüzyıl, Fransız çoğunluğu olarak kendi dillerinde konuşan Oksitanca , Katalanca , Alsas , Batı Flaman , Lorraine Franken , Saintonge , Gallo , Picard veya Arpitan . Bölgesel dillerin yok olması esas olarak ortasına kadar Fransız Devriminden bu yana uygulanan Fransız dilinin genelleme proaktif politikalar olduğunu XIX inci  yüzyıl .

İngiliz tarihçi Eric Hobsbawm'a göre , "Fransız dili, Fransa kavramı için esastı", ancak 1789'da Fransız halkının %50'si hiç konuşmuyordu ve sadece %12 ila 13'ü yeterince iyi konuşabiliyordu. Oïl'in (Fransızca'nın lehçe varyantları olarak kabul edilen) dil alanlarında bile , şehir merkezleri dışında, Fransızca genellikle kullanılmadı.

Beşinci Cumhuriyet Anayasası'nın anayasa kanunu ile değiştirilen 2. maddesine göre ,25 Haziran 1992, “Cumhuriyetin dili Fransızcadır”, Fransız dilini tıpkı bayrağı , milli marşı veya “ Liberté, Égalité, Fraternité  ” sloganı  gibi Fransız Cumhuriyeti tanımının temel bir unsuru haline getirir . verdiği kararda4 Mayıs 2000, Anayasa Konseyi arasında Fransa tarafından kabul edilmesi düşünülmektedir Bölgesel veya Azınlık Dilleri Avrupa Şartı hoparlörlerin “gruplar” üzerindeki özel haklara kazandırmak suretiyle, Fransız halkının bölünmezlik, eşitlik ve teklik anayasal ilkelerini ihlal edecek.

Yurt dışı

Fransa ve denizaşırı bölgeleri dışında, her zaman uluslararası bir dil statüsüne sahip olan Fransız dili, Belçika, İsviçre, Lüksemburg gibi birçok Devlette ve eski Fransız mülklerinde resmi dildir. veya Afrika'da (Cezayir, Fas, Senegal, ..), Uzak Doğu'da (Kamboçya, Vietnam, ..) ve Orta Doğu'da (Lübnan, Suriye, ..) , Amerika'da (Quebec, Louisiana, Haiti . ...) ve Okyanusya'da. Bu Frankofoni çoğu zaman birkaç yüzyıl öncesine dayanır.

İstisnalar vardır: Saint-Martin adasının Fransız kısmındaki İngilizce konuşan siyahlar , Fransızca konuşmasalar bile Fransız vatandaşlığına sahiptirler, Fransızca konuşan Haitili komşuları ise Fransızca Creole konuşan Fransız uyruklu değildir.

"Fransızca" sıfatı, örneğin Kanada'da , Kanada'daki iç meseleleri incelerken, bir "Fransız vatandaşı" belirtmek veya Fransızca konuşmayan konuşmacılarla ilgili olarak "Fransızca konuşan" bir konuşmacı belirtmek için kullanılabilir .

Milliyet, vatandaşlık, etnik köken

1938'de antropolog George Montandon , "Fransız etnisitesi" terimini popüler hale getirirken, 1935'te saf ırk ya da "Fransız ırkı" diye bir şey olmadığını doğruladı . Bu ifadeyi, ani ve şiddetli bir anti-Semitizm tezahür ettirerek Fransa'daki bir Yahudi etnik kökenine karşı çıkan Europoid unsurlar içeren sözde bir Fransız ırk tipini belirtmek için kullanır .

Dominique Schnapper'a göre , "klasik Fransız ulus anlayışı , etnik gruba karşı, birlikte yaşama iradesinin birleşik bir kamu kurallarının kabulüyle ifade edildiği açık bir topluluk olarak kendini öne süren bir varlık kavramıdır. tüm tikellikleri aşan alan ”. 1882'de Ernest Renan'ın klasik okumasıyla desteklenen bir "birlikte yaşama iradesinden" oluşan bu ulus anlayışına, " yerli Fransız  " ya da bazen "yerli" kavramının etno-milliyetçi bir görüşüne karşı çıkılır.  Fransız politikacılar tarafından aktarıldı. Bu ulusal kimlik sorunu, örneğin Fransa'nın ulusal kimliğine ilişkin tartışmalar sırasında, Fransa'da çok tartışılmaktadır .kasım 2009.

Fransız hikaye antik halkları ile başlar Galya iyi bilinen Galya Savaşları yapılan yorumlar arasında Jül Sezar dikkate Galya halkları onların bırakmış olduğu farklı bölgelerin sakinlerinin öncüleri olarak ethnonyms  : arverniler (Auvergne), Carnutes ( Chartres), Lingons (Langres), Parisii (Paris), Pictons (Poitou), Rèmes (Reims), Rutènes (Rouergue), Santons (Saintes), Vénètes (Vannes), vb. ya biyolojik atalar olarak ya da kültürel ve manevi atalar olarak ya da her ikisi olarak. Çeşitli Galya kabilelerini Roma işgaline karşı birleştirmeye çalışan , ancak sonunda Julius Caesar tarafından mağlup edilen Galyalı şef Vercingetorix , genellikle "ilk ulusal kahraman" olarak kabul edilir. Ünlü çizgi roman Fransız Asteriks'inde ana karakterler Romalı işgalcilere karşı savaşan vatansever Galyalılardır. Bugün "Gallic" terimi Fransızcada bir Fransız "yerli"sini göçmen kökenli bir Fransızdan ayırmak için kullanılmaktadır. Ancak, Galya kimlik de yerli olmayan kökenli Fransızlar tarafından özellikle, kabul edildi Napolyon olan, baba aile olduğunu "Korsika tarafından İtalyan kökleri vardı ilan Yeni Fransa , eski Fransa, Galya tek ve aynı tüzel kişi olan”.

Fransızların Galya kökenleri vizyonu tarih boyunca gelişti. Fransız Devrimi'nden önce, Henri de Boulainvilliers'in Bernardin de Saint-Pierre tarafından ele alınan bir teorisine göre , Fransız soyluları soybilimsel olarak Frank soylularının soyundan gelirken, halkın geri kalanı, köylüler, Galyalıların soyundan geliyordu: iki tarikat , Kuzey Afrika'daki Araplar ve Berberiler gibi bir arada var olan iki halkı temsil ediyordu . Ortalarında XIX E  yüzyılda, Kelt çalışmanın şimdiki tutun alır ve o Napolyon III Galyalılar ilgilenen edilir, motorlar kampanyaları arkeolojik ve oluşturduğu Saint-Germain-en-Laye kalesi ulusal antikaları müzeyi Gallo-Roma Galya ve Galya uygarlığının arkeolojisine adanmıştır.

Omaha'daki Nebraska Üniversitesi'nden Myriam Krepps, "birleşik bir bölge (uygarlığın başlangıcından beri bir toprak) ve birleşik bir halk" vizyonunun arka plana "tüm eşitsizlikleri ve istilacı dalgalarının ardışıklığını" indirdiğini savunuyor. 1870'lerin sonlarına kadar çoğunluk.

Tamamen doldurulan veya yana daha tam olarak nüfusu yeniden artmaya başladı ABD, aksine yerli popülasyonları kısmen yok edildi , gelen göçmenler çeşitli kökenlerden gelen ve kim her zaman kökenli farklı etnik topluluklara mensup seçkin var, Fransız dışında, etnik ilişkisi tanınan asla iki istisna: Ancien Régime kapsamındaki gümrükler nedeniyle bölgesel bağlantılar ve denizaşırı topraklarda ve himayedeki yerli hakları. Fransa'da ırksal sınıflandırmanın kullanımı iki istisna dışında hiçbir zaman kullanılmamıştır: Amerikan adalarındaki siyah kölelerin statüsü ( Code Noir ) ve Alman işgali sırasında Yahudilerin ayrımcı statüsü; polisin aranan suçlular için rapor verme soruları dışında tamamen terk edildi, polis hala sıklıkla "Kafkas" veya "K.AF. ”(“ Kuzey Afrika ”için). Aynı yasaklar beri geçerli kartların durumunda başında XX E  sayılmaz dini eğilimleri verilerine yüzyılın.

"Atalarımız Galyalılar"

"Atalarımız Galyalılar" kullanılan bir terimdir XIX th ve XX inci  yirmi yüzyıllar önce bağımsız Galya uyandırmak için yüzyıllardır. “Ulusal romanın” tipik bir ifadesi, özellikle Üçüncü Cumhuriyet'in okul kitaplarındaki Fransa tarihinin anlatısını destekledi. Galyalı soy, kültürel veya genetik , hala siyasi figürler tarafından ele alınan tekrar eden bir konudur.

Fransız halkının fikrinin evrimi

Ortaçağ

Gönderen Ortaçağ'da için Fransız Devrimi , öyleydi krallar referans yoluyla kolektif kimliğin oluşumunu başlatmıştır ve prensler kesintisiz hanedan süreklilik . Fransız halkı ve Fransa toprakları, bu kralların otoritesine tabi olan halk ve topraklardır.

Altında Eski Rejimi , belirli bir yerde doğmuş insanlar o yere "aittir" kabul edildi. Bu uygulamanın sonuçlarına bir örnek, Fransız topraklarında doğmayan çocukların Fransız ebeveynlerinden miras alamamasıdır (bir tür beklenmedik hak ).

Fransız devrimi

Patrick Weil'in belirttiği gibi , Devrim'in başlangıcında, bir Fransız'ın açık bir tanımı yoktu. Ancien Régime altında, hukuk ihtilafları yoluyla Fransız kişisi ile yabancı arasındaki sınırı tesadüfi bir şekilde tanımlayan içtihat.

Devrim sırasında, kanın kökenine ve hakkına dayalı etnik bir ulus anlayışını savunan aristokrasi anlayışı ile asimilasyoncu bir anlayışı benimseyen Aydınlanma ruhunun yandaşları arasında bir karşıtlık vardır.

Ardından Fransız Devrimi'ni , Birinci Cumhuriyet fikrini geliştirdi cumhuriyetçi evrenselciliğin özellikle etnik köken ayrımı yapmaksızın bütün vatandaşların eşit muamele söylemektir. Bu evrenselcilik, 4 Ekim 1958 tarihli Fransız Anayasası'nda kutsal kabul edilmiştir , ancak kölelik , ancak gerçekte yalnızca Federal Konseyin kararnamesi ile yasaklanmıştır .27 Nisan 1848( Devrim sırasında ilk kaldırılmanın iptal edilmesinden sonra ) ve Fransız sömürge İmparatorluğu'nda , özellikle ikinci sömürge alanında , bu evrenselcilik fikrinin uygulanması çok farklıydı (özellikle sömürgelerdeki yerli rejimi ) sadece 1946 tarihli Lamine Guèye yasasıyla kaldırılmıştır ).

Fransız halkının çağdaş anlayışı , egemenliği ancak tam olduğunda mükemmel olan ve iradenin genel olduğu ya da olmadığı Jean-Jacques Rousseau'nun anlamında herhangi bir istisnaya maruz kalmayan birleşik bir Fransız halkının bu Jakoben vizyonundan kaynaklanmaktadır. . Abbe Sieyes fikrini savunur adunation . Jakobenlerin ana motivasyonu , Ancien Régime'in yerel özelliklerini ve eşitsizliklerini silerek siyasi ve sosyal bir topluluk yaratmaktı . İdari merkezileşme ve Rousseau'dan ilham alan bir politika dayatarak bu Jakoben model, pratikte eyaletlerin ve daha sonra sömürgelerin ve göçmenlerin etnik ve kültürel çeşitliliğini azaltmayı amaçladı. Bu “  Fransız illiberalizmi ”, özellikle aracı kurumların anayasasını dikkate almayı reddetmesiyle karakterize edilir .

Aydınlanmanın ve özellikle Kant'ın evrenselciliğinin aksine , aynı zamanda Fransız halkının federalist bir vizyonu gelişiyor. Barresian vizyonu , Fransız halkını, zemin, tarih, yani kurumlar, yaşam koşulları ve halkın maddi durumu ile gelenekler ve ölüler üzerine kurulu çeşitli bir gerçeklik olarak tanımlar . Halkın bir süreklilik olduğu Hegelci vizyondur . Ernest Renan'ın "gündelik plebisiti"nin aksine halka ait olmak gönüllü bir üyelik eylemiyle değil, tam tersine nesnel bir belirlemeyle belirlenir . Barrès için, “yerli” toplulukla bütünleşen son Fransız halkının “vatandaşlığa alınması” fikri bir sapma oluşturuyor. Bu kökten, birlikte Fransız halkını oluşturan bölgesel kimliklerin federalizmi doğar. Bu milliyetçilik, federalizm üzerine kurulu Fransız geleneğine ve Michelet'in çok sevdiği mütevazı toprak sahipleri ve zanaatkarlardan oluşan bir "küçük halk" vizyonuna karşı çıkacak Jakoben merkeziyetçiliğinin reddi etrafında şekilleniyor .

Yana XX inci  yüzyıl

Geleneksel olarak sağ tarafından savunulan ulus , ortak bir geçmişe, belirli bir bölgeyle bağlantılı tarihsel ve kültürel bir çekirdeğin varlığına yapılan göndermelere daha fazla vurgu yaparken, sol , proaktif bir projenin sonucu olarak görülen ulus vizyonunu ana hatlarıyla belirtir. ortak yaşamdan. Bu ikilik, asimilasyonist bir ulusun destekçileri ile etnokültürel bir ulusun taraftarları arasında Fransız Devrimi sırasında zaten var olan çatışkının devamıdır.

Bugün, modern vatandaşlık anlayışı evrenselcilik ve çokkültürlülük arasında gidip geliyor . Fransız yurttaşlık entegrasyonu, bireysel yapışma ve toprağın önceliği (temel olarak üç faktörden uzun bir süre için tanımlanmıştır , jus soli ). Entegrasyon politikası, ortak bir kimlik oluşturmayı ve her bireyin ortak bir kültürel ve tarihi mirası içselleştirmesini amaçlayan gönüllü politikalara dayanmaktadır. Fransa'da devlet ulustan önce geldi ve hükümetler bu ortak kültürel kimliğin oluşturulması için önemli gönüllü politikalar uyguladılar.

Öte yandan, ortak bir mirasın içselleştirilmesi , Lille Üniversitesi'nden B. Villalba'nın bir kültürleşmeyle karşılaştırdığı yavaş bir süreçtir . Ona göre, “bütünleşme ikili bir iradenin sonucudur: milletin tüm üyeleri için ortak bir kültür yaratma iradesi ve millet içinde yaşayan toplulukların bu kültürün meşruiyetini tanıma iradesi. ”. Siyasi sorun, din, sosyal farklılıklar, ulusal aidiyet açısından kültürel çeşitliliğin bu ortak proje tarafından aşılıp aşılamayacağını bilmektir. Çok kültürlü yaklaşımın artan etkisi, François Miclo gibi bazı akademisyenlerin eşitlik ilkesinin artık bir ilke olmadığını söylemesine neden oluyor.

Bu karmaşık miras, özellikle Jakoben, en azından kısmen Fransız siyasi sınıfının komüniterizm fenomeni ile uğraşmadaki zorluğunu ve özellikle Anglo-Sakson dünyasıyla ilgili olarak ondan alınan farklı yaklaşımı açıklar .

1980'lerin ortalarından bu yana, hükümetler yeni gelenlerin asimilasyon yerine farklı kültürlerini ve geleneklerini korumalarına izin verdiği için eleştirildi . Fikir araştırmaları gibi sosyolojik analizler , Fransız toplumunun komüniter evriminin gerçekliğini inkar ederdi . Bununla birlikte, çalışmalar bunun tam tersini gösterme eğiliminde olacak ve banliyöler "komüniter ve kayırmacı sürüklenmeler tarafından yiyip gidecek". Fransızların %77'sinden fazlası "topluma çekilme tehlikesinden korkuyor".

Soli suyu ve sanguinis suyu

Ancien Régime sırasında (1789 Fransız Devrimi'nden önce ), jus soli (veya "droit du sol") baskındı. Feodal hukuk, egemene kişisel bağlılığı kabul etti, ancak egemenliğin tebaası kendi toprakları tarafından tanımlandı. Göre Anayasanın arasında3 Eylül 1791, yabancı bir babadan Fransa'da doğan ve Fransa'da yaşayan kişiler, hatta yabancı bir ülkede Fransız bir babadan doğduktan sonra Fransa'ya gelip medeni haklara ant içmiş kişiler bile Fransız vatandaşı olabilirler. Savaş nedeniyle yabancılara karşı duyulan güvensizlik, yurt dışında doğan Fransızların Fransız vatandaşlığını almadan önce vatandaşlık yemini etme zorunluluğuna yol açmıştı.

Açık Aksine, Napolyon Code ısrar jus sanguinis ( "kan hakkı"). Babalık vatandaşlığı kazanılması için ana kriter oldu. Bu yeni dogma, Fransız anne babaların yurt dışında doğan çocukların tüm ikamet koşullarını bozarak, eski jus soli geleneğinden ilk kez bir kopuş yarattı . Patrick Weil'e göre , bu değişikliğin nedeni etnik değil, pater familias tarafından aktarılan aile bağlarının bir hükümdara bağlılıktan daha önemli hale geldiği anlamına geliyordu .

kanunu ile 7 Şubat 1851İkinci Cumhuriyet (1848 - 1852) sırasında oylanan "double jus soli  ", doğumun kökenini babalık ile birleştiren Fransız mevzuatına dahil edildi. Yabancı ebeveynlerden doğan bir çocuk, ebeveynleri ve çocuğu Fransa'da doğmuşsa vatandaşlık alabilir , çifte vatandaşlık yasaktır. 1851 tarihli bu yasa, kısmen ulusal askerlik hizmeti tarafından motive edildi. Bu sistem, 1993 tarihli Milliyet Yasası reformuna kadar aşağı yukarı aynı kaldı .9 Ocak 1973.

Jus soli'nin kesin olarak genişletilmesi 1889'da yapıldı. Söz konusu çıkarlar ne demografik ne de askeri değil, asimilasyonist ulus ve devlet fikrinin bir temsili tarafından oluşturulan siyasi ve ideolojikti .

Vatandaşlık yasasını yeniden tanımlayan 1993 reformu tartışmalıydı. Fransa'da yabancı ebeveynlerden doğan gençlerin 16 ila 21 yaşları arasında Fransız vatandaşlığına başvurmalarına izin verdi. Bu gerçek eleştiriliyor: gerçekten de, bazı Yasa önünde eşitlik ilkesi artık Fransız Milliyet artık doğumda otomatik verildi beri klasik hukuk "çift olduğu gibi, saygın biri olduğunu kabul Jus soli  ”, ama vardı yetişkinliğe girerken talep edilecek. Bundan böyle, Fransa'da Fransız ebeveynlerden doğan çocuklar, Fransa'da doğan yabancı ebeveynlerden doğan çocuklardan farklılaştırıldı ve bu iki kategori arasında bir eşitsizlik yarattı.

1993 reformu Pasqua yasalarıyla hazırlanmıştır . 1986 tarihli ilk Pasqua yasası, Fransa'da kalma koşullarını sınırlandırıyor ve sınır dışı edilmeleri kolaylaştırıyor. Bu kanunla, yabancı bir anne babadan Fransa'da doğan bir çocuk, ancak Fransa'da eğitim gördüğünü ve Fransızca dilini yeterli derecede bildiğini kanıtlayarak 16 yaşında istekli olduğunu gösterirse Fransız vatandaşlığı kazanabilir.

“Göç kontrolü” ile ilgili ikinci Pasqua yasası, yasadışı yabancıların düzenlenmesini ve daha genel olarak yabancıların kalış koşullarını daha zor hale getirdi. Charles Pasqua açıkladı11 Mayıs 1987 : "Bazıları uçak kullandığım için beni azarladı ama gerekirse trenleri kullanırım" ve 2 Haziran 1993Le Monde gazetesinde yasanın amacını şöyle belirtiyor: “Fransa bir göç ülkesiydi, artık olmak istemiyor. Amacımız ekonomik durumun zorluklarını dikkate alarak sıfır göçe yönelmektir” dedi.

Sonuç olarak, modern Fransız vatandaşlık hukuku daha sonra dört faktörü birleştirdi: babalık veya “kan hukuku”, doğum menşei, ikamet ettiği ülke ve bir yabancı veya Fransa'da doğmuş bir kişinin ebeveynleri için ifade ettiği irade, yabancılar Fransız olmak için.

Başbakan Manuel Valls ve İçişleri Bakanı Bernard Cazeneuve'nin göç yasası kabul edildi18 Şubat 2016Fransız göçmenlik sistemini derinden değiştiriyor. Kanun, açıklığı, kabulü teşvik etmekte ve yabancıların haklarını güçlendirmekte ve Fransız vatandaşlığı elde etmek için yeni olanaklar yaratmaktadır. Örneğin, yeni yasa, ülkelerinde tedavi edilecek kişisel imkanları olmayan düzensiz bir durumdaki hasta yabancıların, düzenlenmelerini ve Fransız sağlık sisteminden yararlanma haklarını elde etmelerine izin vermektedir. Yeni yasa , küçük çocukları olan ailelerin idari gözetim altına alınmasını da yasaklıyor (madde L551-1 ve L561-2), düzensiz durumdaki ailelerin sınır dışı edilmesini neredeyse imkansız hale getiriyor.

Uyruk ve vatandaşlık

Fransız vatandaşlığı her zaman Fransız vatandaşlığına eşdeğer olmamıştır. Fransız halkının belirli kategorileri tarih boyunca tam vatandaşlıktan çıkarıldı:

• Kadınlar  : Kurtuluşa kadar kadınların oy hakkı yoktu. Geçici hükümet arasında General de Gaulle tarafından onlara bu hakkı yönetmeliğin üzerinde21 Nisan 1944. 2010'ların sonunda , kadınlar hala siyasi sınıfta yetersiz temsil edilmekten ve eşit işlevler için daha düşük ücretlerden muzdaripti. yasa ait6 Haziran 2000 paritede bu soruyu cevaplamaya çalıştı.
• Ordu  : Uzun bir süre , Orduya  siyasi hayata herhangi bir müdahalenin yasaklanmasıyla ilgili olarak " Büyük Dilsiz " lakabı verildi  . Çok esnasında Üçüncü Cumhuriyet (1871-1940), askeri seçkinler ağırlıklı kralcıları ya idi Bonapartistlerin (ve dolayısıyla anti-cumhuriyetçi ve karşı-devrimci). kriz arasında16 Mayıs 1877- neredeyse Mareşal Mac Mahon'un monarşist bir darbesine yol açacak olan  -, 1885-1889 Boulangist ajitasyon ve Dreyfus olayı bu cumhuriyet karşıtı ruhun başlıca örnekleridir. Sonuç olarak, ordunun oy kullanma hakkı yoktu ve bu hakkı yalnızca cumhurbaşkanlığı reçetesi ile elde etti.17 Ağustos 1945 : General de Gaulle ve Özgür Fransa askerlerinin katkısı , orduyu Cumhuriyetle uzlaştırıyor. Bununla birlikte, ordu, yasada belirtildiği gibi, tüm kamu özgürlüklerinden yararlanamaz.13 Temmuz 1972 Ordunun genel durumu hakkında.
• gençler: yasa 5 Temmuz 1974Başkan Valéry Giscard d'Estaing'in teşvikiyle sivil reşit olma yaşını 21'den 18'e indirdi .
• Vatandaşlığa kabul edilen yabancılar: yasadan beri 9 Ocak 1973Fransız vatandaşlığını kazanan yabancıların artık oy kullanabilmek için vatandaşlığa kabul edildikten sonra beş yıl beklemeleri gerekmiyor.
• Yerleşim yerlerinin sakinleri: yasa 7 Mayıs 1946Birinci Dünya Savaşı ve İkinci Dünya Savaşı sırasında öldürülen “ Sömürge İmparatorluğu  ” ( tirailleurs gibi ) askerleri için Fransız vatandaşı olmayanların statüsünü düzeltir  .
• Avrupa Birliği üyesi bir devletin yabancı vatandaşları, Fransız olmasalar bile, Fransız yerel seçimlerinde oy kullanma yetkisine sahip olmaları ve tüm Fransız diplomatik veya konsolosluk görevlerini üstlenebilmeleri bakımından özel bir durum oluşturmaktadır.

Fransa, vatandaşlıktan çıkarma yasalarını uygulayan ilk ülkelerden biriydi. Filozof Giorgio Agamben , 1915 Fransız yasasının “düşman” kökenli vatandaşlığa kavuşturulmuş vatandaşların vatandaşlıktan çıkarılmasına izin verdiği gerçeğinin altını çiziyor. Bu, bu tür yasaların ilk örneklerinden biridir.

Ayrıca, “ulus-devlet krizi” ile ilgilenen bazı yazarlar milliyet ve vatandaşlığın ayrı kavramlar haline geldiğini iddia ediyorlar. Örneğin, “uluslarüstü vatandaşlık”, “uluslararası vatandaşlık” ve hatta “ dünya vatandaşlığı  ” kavramlarını gösterirler  (örneğin Uluslararası Af Örgütü veya Greenpeace gibi uluslararası sivil toplum kuruluşlarına üyelik yoluyla ). Bu yazarlara göre bu, “uluslararası vatandaşlık” iddialarının ortaya çıkma eğilimini gösterebilir.

Bunun yanında, modern vatandaşlık, oylama, protestolar, dilekçeler, aktivizm vb. içeren sivil katılımla (olumlu özgürlük olarak da bilinir) bağlantılıdır.

Çeşitli yazarlar ( Philippe Van Parijs , Jean-Marc Ferry , Alain Caillé , André Gorz dahil ) asgari bir gelirin getirilmesinin vatandaşlıktan dışlanmayı önleyeceğini iddia ediyor. Onlar için sosyal dışlanma, vatandaşlığın bir kısmından yoksun bırakılmasına yol açabilir.

Avrupa vatandaşlığı

Avrupa Birliği Antlaşması olarak da bilinen, (TEU), Maastricht Anlaşması ait7 Şubat 1992 ve yürürlüğe girdi 1 st Kasım 1993 tarihliulusal vatandaşlığı tamamlayan Avrupa vatandaşlığı kavramını tanıttı . O zamandan beri, her Fransız vatandaşı aynı zamanda Avrupa Birliği vatandaşıdır.

yabancıların vatandaşlığı

Tanım olarak, bir "yabancı", Fransız vatandaşlığına sahip olmayan bir kişidir. Ancak, bir yabancı Fransa'da doğabileceğinden, "göçmen" ile eşanlamlı değildir. Fransa'da yasal olarak kalış süresince, on yıl ikamet ettikten sonra vatandaşlığa kabul başvurusunda bulunmak mümkündür. İşlem yapılmazsa, kişi “yasadışı yabancı” olarak kabul edilir. Bazıları, bu vatandaşlıktan ve vatandaşlıktan yoksun bırakmanın, ulusal ekonomik çabalara ve dolayısıyla ekonomik büyümeye katkılarıyla tutarsız olduğunu iddia ediyor.

Genel olarak, Fransa'daki yabancıların haklarının ikinci yarısında iyileşme XX inci  yüzyılın  :

• 1946: sendika temsilcisi seçme hakkı (ama temsilci olarak seçilmeme)
• 1968: sendika temsilcisi olma hakkı
• 1972: "Fransızca okuma-yazma bilmek" şartıyla iş konseyinde oturma ve işçi temsilcisi olma hakkı
• 1975: "Fransızca kendini ifade edebilmek" için ek bir koşulun eklenmesi; endüstri mahkemelerini seçme hakkı , ancak seçilmenin imkansızlığı; yabancılar ayrıca bir sendikada ancak çeşitli koşullar altında idari veya idari pozisyonlara sahip olabilirler.
• 1982: Bu koşullar kaldırılmıştır, sadece Fransız vatandaşlığını kazanmış olanlar için endüstriyel mahkeme danışmanı işlevi ayrılmıştır. Yabancılar işçi temsili işlevlerine seçilebilirler (Auroux yasaları). Ayrıca sosyal güvenlik bankaları (sosyal güvenlik fonları), OPAC (HLM'lerin yönetimi), OPHLM ...
• 1992: Avrupa Birliği vatandaşları için  : Avrupa seçimlerinde ilk kez 1994 Avrupa seçimlerinde ve belediye seçimlerinde (2001 belediye seçimlerinden itibaren) kullanılan oy kullanma hakkı.

İstatistik

INSEE dil, din veya Fransız Cumhuriyeti'nin laik ve üniter prensibi şu etnik kökene değil toplamak verileri yok. Bununla birlikte, bu ayrımları listeleyen kaynaklar vardır:

• CIA World Factbook "olarak Fransa'nın etnik grupları tanımlar  Kelt ve Latin azınlıklar ile Germen , Slav arasında Kuzey Afrika bölgesinin, Sahraaltı Afrika'da , Çinhindi ve azınlıklar Baskça . Ve denizaşırı departmanlar için  : siyah , beyaz , melez , Hint, Çin ve Kızılderili  ”. Bu veriler düzenli olarak demografik veri raporlarına dahil edilir.
• ABD Dışişleri Bakanlığı daha ayrıntılı veriler vardır: “Tarih öncesi çağlardan beri, Fransa ticaret, seyahat ve istilaları geçiş noktası olmuştur. Modern Fransa topraklarında yüzyıllar boyunca üç temel Avrupa etnik bileşeni karıştı: Kelt, Latin ve Cermen ( Frank ) halkları - mevcut nüfusunu telafi etmek için […] Geleneksel olarak, Fransa yüksek düzeyde bir göçe sahipti […] 2004 yılında Fransa'da çoğunluğu Kuzey Afrika kökenli 6 milyonu aşkın Müslüman yaşıyordu. Fransa'da Avrupa'nın hem en büyük Müslüman hem de Yahudi nüfusu yaşıyor ”.
• Britannica Ansiklopedisi : "Fransız tek millete ait kuvvetle farkındadırlar, ancak bunlar pek bilimsel bir göstergeyle unifiable bir etnik grup oluşturduğunu" belirten ve daha sonra farklı popülasyonları Fransa'nın nüfusu oluşturan belirtilen Basklar , Keltler (denilen Galyalılar tarafından Romalıların ) ve Germen halkları (dahil (Töton) Normanlar veya Vikingler ). Fransa da olmuştur " XIX inci ve özellikle de XX inci  yüzyıl, Avrupa'da yabancı göçün önemli hedefi. "

Göçmenlik

INED araştırmacısı Cris Beauchemin'e göre 2018'de  : “Güvenilir rakamlar yok. Bu alanda yalnızca kısmi tahminler mevcuttur. 2008 “Yörüngeler ve kökenler” araştırması (Ined-Insee) ile, 1968 ile 2008 yılları arasında doğan çocukların %17'sinin en az bir göçmen ebeveyni ve %11'inin en az bir göçmen büyükanne ve büyükbabası olduğu tahmin edilmektedir. Kısacası birinci, ikinci ve üçüncü kuşaklarla birlikte her beş kişiden ikisinin göçmen kökenli olduğunu tahmin edebiliyoruz. "

2008 yılında, Fransız Ulusal İstatistik Enstitüsü (INSEE), yurtdışında doğan 5,3 milyon göçmenin ve göçmenlerin doğrudan soyundan gelenlerin (Fransa'da en az bir göçmen ebeveynden doğan) 6,5 milyonunun Fransa'da yaşadığını ve bunların toplam 11,8 milyonunu ve nüfusun %19'unu temsil ettiğini tahmin ediyor. büyükşehir Fransa'daki toplam nüfus (2008'de 62.1 milyon). Bunların yaklaşık 5.5 milyonu Avrupa kökenli ve 4 milyonu Kuzey Afrika kökenlidir .

Fransız kökenli nüfuslar

yurtdışında yaşayan fransız

Dışişleri Bakanlığı tarafından sağlanan aşağıdaki tabloda yer alan bu rakamların, yurtdışındaki Fransız sakinleri tarafından yapılan gönüllü beyanlara dayandıkları için tam olması gerekmiyor ( Quai d'Orsay'ın büyükelçiliklerine de ilgili ülkelerdeki oturma izinleri ile ilgili idari formaliteleri kolaylaştırmak, bu ülkelerde seyahati kolaylaştırmak veya Fransa'ya ara sıra dönüşlerde, Fransa'da belirli kuruluşlarla hakların korunmasını ve gelirlerin geri dönüşü veya savunma ile ilgili operasyonları kolaylaştırmak için bu ülkelerdeki ilgili kişilerin çıkarları ve yasal hakları).

Beyan edilen kişiler artık beyannamelerini yenilemeden 5 yıl sonra ( Fransız pasaportlarının maksimum geçerlilik süresi) konsolosluk dosyalarından otomatik olarak çekilmektedir . Bu süre genel olarak kalış vizesine tabi ülkelerdeki kişileri takip etmek içindir, ancak uzun süreli vize verilen (ya da Avrupa Birliği'nde 10 yıl geçerli kimlik kartının yeterli olduğu ülkelerde gerekli değildir) ya da uzun süreli vize verilen ülkeler için geçerli değildir. (özellikle evlilik yoluyla) ikinci bir vatandaşlık almış ve Fransız pasaportlarını yenilemek için bu beyanları sık sık yapamayanlar. Anlaşmazlık içindeki bazı ülkelerde, bu kişilerin Fransız olarak beyan edilmemesi (veya konsolosluk makamıyla temasa geçmemesi) ancak Fransa'nın işbirliği veya temsil anlaşması yaptığı üçüncü bir ülkeden pasaport kullanması veya kullanmaması da mümkündür. orada böyle bir beyanı haklı kılacak kadar uzun süre ikamet

Dolayısıyla bu rakamlar, daha az sıklıkta olan ülkeler için daha büyük belirsizlikle birlikte, diğer ülkelerdeki Fransız varlığının göreceli önemini kabaca temsil eden düşük bir tahmin sağlayabilir.

Notlar ve referanslar

Notlar

1. Ancak Renan geçmişin ve tarihin öneminde ısrar eder ve "kültürel" olarak adlandırılan ikinci bir ulusal kimlik anlayışına yönelir.
2. Fransa'da ikamet ediyorlarsa.
3. Ülkelerinin eşdeğer bir temsili yoksa.

Referanslar

• (tr) Bu makale kısmen veya tamamen Wikipedia makalesinden alınmıştır İngilizce başlıklı "  Fransızlar  " ( yazarların listesini görmek ) .

1. Dışişleri Bakanlığı: Fransa dışında yaşayan Fransız halkının sicilinde kayıtlı Fransız topluluk .
2. Fernand Braudel , L'Identité de la France , Paris, 1986, Arthaud-Flamarion, bölüm II, "Çeşitlileri açıklamak", sayfa 48.
3. Arnold van Gennep , Çağdaş Fransız folkloru el kitabı , Paris, Maisonneuve ve Larose, yaklaşık 45 cilt.
4. Yvan Gastaut, "  Göç tarihi: araştırmaların envanteri ve evrimi  ", Hommes et Migrations , n o  1248,Mart-Nisan 2004, s.  129-141 ( çevrimiçi okuyun , 24 Eylül 2018'de danışıldı ).
5. Gérard Noiriel , Le Creuset Français , Paris, ed. Eşik,1988.
6. “  4 Ekim 1958 Anayasası Madde 1  ” , www.legifrance.gouv.fr üzerinde  : “Fransa bölünmez, laik, demokratik ve sosyal bir Cumhuriyettir. Köken, ırk veya din ayrımı yapmaksızın tüm vatandaşların kanun önünde eşitliğini sağlar. Tüm inançlara saygı duyar. "
7. (içinde) Alexandra Hughes , Alex Hughes , Keith A. Reader ve Keith Reader , Çağdaş Fransız Kültürü Ansiklopedisi , Taylor & Francis,11 Mart 2002, 640  s. ( ISBN  978-0-203-00330-5 , çevrimiçi okuyun ).
8. "  Fransız Kanadalılar - Giriş, Yer, Dil, Folklor, Din, Büyük bayramlar, Geçiş Ayinleri  " , www.everyculture.com adresinde ( 29 Nisan 2016'da erişildi ) .
9. Fransa'daki yabancılarla ilgili 2010 verileri .
10. Yurtdışı Fransız Meclisi'nin internet sitesinde 2012 yılı sonundaki veriler .
11. (içinde) David I. Kertzer ve Dominique Arel , Sayım ve Kimlik: Ulusal Sayımlarda Irk, Etnisite ve Dil Politikası , Cambridge University Press,1 st Ocak 2002, 210  s. ( ISBN  978-0-521-00427-5 , çevrimiçi okuyun ).
12. (içinde) İstatistik Kanada, Etnik Çeşitlilik Anketi: çok kültürlü bir toplumun portresi , Sanayi Bakanı,2003, 29  s. ( ISBN  0-662-35031-6 , çevrimiçi okuyun ).
13. (içinde) Çeşitlilik Üzerine Kanada ve Fransız Perspektifleri: Konferans Bildirileri, 16 Ekim 2003 , Bayındırlık ve Devlet Hizmetleri Bakanı Kanada,2003, 156  s. ( ISBN  0-662-38231-5 , çevrimiçi okuyun ).
14. (in) "  Toplam soy Dolaylı  " ile census.gov (erişilen Mayıs 2017 14 ) .
15. François Heran , “  Fransa / ABD: etnik kökenleri ve azınlık üzerindeki istatistiklerin iki vizyonları  ”, Santé, Société et Solidarité , vol.  4, n o  1,2005, s.  167–189 ( DOI  10.3406 / oss.2005.1038 , çevrimiçi okuma , erişim tarihi 8 Ocak 2018 ).
16. (tr) Olivier Monso ve Thibaut de Saint Pol, “  Fransız nüfus sayımlarında bireylerin coğrafi kökeni  ” , Courrier des istatistikleri ,2007( çevrimiçi okuyun ).
17. insanlar , cnrtl.fr sitesinde .
18. tanımı görün n o  kelime 3'ünde ulus içinde Robert 1976 yılında.
19. (içinde) Jean Jacques Rousseau , Sosyal Sözleşme , Simon ve Schuster,15 Haziran 2010, 128  s. ( ISBN  978-1-4516-0222-7 , çevrimiçi okuyun ).
20. Raymond Carré de Malberg , Genel devlet teorisine katkı , Dalloz yeniden basımı,2004, 837  s. ( ISBN  978-2-222-00579-7 , çevrimiçi okuyun ) , s.  157.
21. Claude Nicolet, Fransa'da Cumhuriyetçi Fikir , Paris, Gallimard,1982, s.  16.
22. Joseph Krulic, “  'İnsanlar' ve 'Volk': olgusal gerçeklik, yasal varsayım - Fransız anayasal geleneğindeki insanlar fikri  ”, Revue Sens-public ,şubat 2007( çevrimiçi okuyun ).
23. NEXINT , “  Karar n° 2000-428 DC, 4 Mayıs 2000  ” , www.conseil-constitutionnel.fr adresinde ,4 Mayıs 2000( 15 Mayıs 2017'de erişildi ) .
24. Arnaud Hacquet , Fransız anayasa hukukunda egemenlik kavramı ,1 st Ocak 1998( çevrimiçi okuyun ).
25. Jean Yves Faberon ve Guy Agniel , Yeni Kaledonya'da ortak egemenlik ve karşılaştırmalı hukuk , La document française,1 st Ocak 2000( çevrimiçi okuyun ).
26. Henri Mendras , "  Le" mal de Bodin "  ", Le Débat , n o  105,1 st Ocak 2011, s.  71–89 ( ISSN  0246-2346 , çevrimiçi okuma , erişim tarihi 15 Mayıs 2017 ).
27. Pierre Rosanvallon , Fransız Politik Modeli. 1789'dan günümüze Jakobenliğe karşı sivil toplum , Le Seuil,28 Mayıs 2015( ISBN  978-2-02-101053-4 , çevrimiçi okuyun ).
28. Brigitte Krulic, "  'İnsanlar' ve 'Volk': olgusal gerçeklik, yasal varsayım - Maurice Barrès'deki insanlar, birlik ve çeşitlilik arasında anlaşılması zor bir varlık  ", Revue Sens public ,2007( çevrimiçi okuyun ).
29. CNIL için olumlu görüş verdi 2009 sayımına için Yeni Kaledonya halkının “etnik köken” gösterir. Bu veriler 1996 yılına kadar kaydedildi, ancak 2004 nüfus sayımına kayıtlara geçirilmemiştir. CNIL dikkate alarak, insanların etnik kökenleri o "koleksiyonu teyit edildiği bir 2002 müzakere, hatırlıyor sosyo-demografik özellikleri arasında topraklarına özgü Yeni Kaledonya, kamu yararına bir nedene yanıt veriyor […] ”
30. 1978 tarihli Veri Koruma Yasası'nın 8. Maddesi “doğrudan veya dolaylı olarak ırksal veya etnik kökenleri ortaya çıkaran kişisel verilerin toplanmasını veya işlenmesini” yasaklamaktadır: Göçmenlik yasasında yapılan bir değişiklik Le Monde etnik istatistiklerini yetkilendirmektedir .
31. "Le Monde" - 10 Aralık 2013'te başvurulan "Toplum" bölümü: "  Yurtdışında doğmuş ebeveynlerden veya yurtdışında Fransız ebeveynlerden doğmuş kişiler, Fransız vatandaşlıklarını kanıtlamada en büyük zorluğu yaşadılar  ” tarihinde [1] .
32. Digeon, Claude, Fransız Düşüncesinin Alman Krizi, 1870-1914 , University Press of France,1992.
33. (içinde) "  Fransa  " , Encyclopædia Britannica'da ( 29 Nisan 2016'da erişildi )  : "  19. yüzyılda ve özellikle 20. yüzyılda, Avrupa'ya yabancı göçün başlıca alıcısı [Fransa Oldu]  " .
34. Hughes LAGRANGES, "  İsyanlar, kentsel yenileme ve siyasi yabancılaşma  ", Sociological Observatory of Change , Paris,2007( çevrimiçi okuyun ).
35. Jacques Leclerc , “  France: Linguistic Policy on French  ” , www.axl.cefan.ulaval.ca (Erişim tarihi 8 Ocak 2018 ) .
36. "  Diller ve bölgesel kültür - Bay Bernard Poignant'ın raporu  " , www.chez.com'da ,1 st Temmuz 1998( 8 Ocak 2018'de erişildi ) .
37. (içinde) Eric Hobsbawm , 1780'den beri Milletler ve Milliyetçilik: program, mit, gerçeklik , Cambridge, Cambridge Üniversitesi. Press, (Fransızca baskı Gallimard , 1992),1990( ISBN  0-521-43961-2 ) , bölüm II "Popüler ilk milliyetçilik ", s.80-81.
38. Renée Balibar ve Dominique Laporte, The National French: Policy and Practice of the National Language under the Revolution , Paris,1974.
39. 4 Mayıs 2000 tarihli 2000-428 DC sayılı Karar ( çevrimiçi okuyun ).
40. Carole Reynaud-Paligot , "  Fransız antropologlar arasında bilimsel anti-Semitizmin ortaya çıkışı, Özet  ", Yahudi Arşivleri , cilt.  43, n o  1,28 Haziran 2010, s.  66–76 ( ISSN  0003-9837 , çevrimiçi okuma , erişim tarihi 2 Temmuz 2017 ).
41. Dominique Schnapper , "  " Ulus kavramı "," Vatandaşlık ve toplum "  ", Cahiers Francais , n o  281Mayıs - Haziran 1997.
42. Angeliki Koukoutsaki-Monnier, "  " Nicolas Sarkozy'nin cumhurbaşkanlığı kampanyasının konuşmalarında Fransız ulusal kimliğin sembolik yapı  "" İletişimin. Medya bilgisi pratik teorileri , n os  28/1,Mayıs - Haziran 2010, s.  11-39 ( çevrimiçi okuyun ).
43. Nicolas Sarkozy, Kanıt , XO, 2006, sayfa 280.
44. " Fransızca": Hollande tarafından kullanılan bir kelimeyle ilgili tartışmalar , limonde.fr, 24 Şubat 2015.
45. "Fransızca": "Fiili olarak herkes bu ifadeyi kullanır" , limonde.fr'de ,25 Şubat 2015( 27 Şubat 2015'te erişildi ) .
46. Rémi Noyon, "  " Yerli Fransız ": aşırı sağ tarafından manipüle edilen bir kavramın soyağacı  " , http://blogs.rue89.nouvelobs.com/les-mots-demons/ ,21 Ağustos 2014( 3 Mart 2015'te erişildi ) .
47. “  Ders 1: Fransa nedir? Fransızlar kim?  " Açık online.missouri.edu (erişilen 2016 Mayıs 9 ) .
48. (tr) Dr. Myriam Krepps, “  Fransız Kimlik, Fransız Kahramanlar: Vatel'in için Vercingetorix itibaren  ” , unomaha.edu , Pittsburg, Kansas, Pittsburg State University,7 - 9 Ekim 2011( çevrimiçi okuyun ).
49. (tr-TR) "  üzerine Fransa'nın eski Alesia anlaşmazlık gümbürdediği - BBC News  " üzerine, BBC News ,26 Ağustos 2012( 9 Mayıs 2016'da erişildi ) .
50. Jean-Marie Moeglin , "  " Alman milletinden "Orta Çağlara, Özet  ", Revue Française d'Histoire des Idées Politiques , n o  14,2001, s.  229–260 ( ISSN  1266-7862 , DOI  10.3917 / rfhip.014.0229 , çevrimiçi okuma , erişim tarihi 8 Aralık 2017 ).
51. Gérard Noiriel, Fransa'da nüfus, göç ve ulusal kimlik, 19.-20. yüzyıl , Hachette Supérieur,1992.
52. Siéyès, "  Ulusal eğitimin kurulmasına ilişkin kararname taslağı üzerine  ", Sosyal Eğitim Dergisi , cilt.  5,6 Temmuz 1793, s.  146.
53. .
54. Maurice Barrès , Les Déracinés , Madagaskar Kütüphanesi,11 Nisan 2017( ISBN  978-2-37363-062-6 , çevrimiçi okuyun ) , s.  503.
55. Maurice Barres , L'Appel au Soldat (Klasik Yeniden Baskı) , Fb & C Limited,30 Aralık 2016( ISBN  978-1-334-83874-3 , çevrimiçi okuyun ) , s.  935.
56. Maurice Barrès , Milliyetçiliğin Sahneleri ve Doktrinleri , Adegi Graphics LLC,1 st Ocak 1999, 522  s. ( ISBN  978-0-543-69467-6 , çevrimiçi okuyun )

    “Biz ebeveynlerimizin devamıyız, onlar içimizde düşünüyor ve konuşuyorlar (…). Bireyin kendini ailede, yarışta, millette bulması tam bir baş dönmesidir”

57. Maurice Barrès , Sanitasyon ve federalizm , Librairie de la Revue socialiste,1 st Ocak 1895( çevrimiçi okuyun ).
58. Jules Michelet , Komple eserler, cilt 3, Fransa Tarihi , Flammarion,1 st Ocak 1971( ISBN  978-2-08-210241-4 , çevrimiçi okuyun ).
59. Eric Hobsbawm'a bakın .
60. B. Villalba, "  Chapter 2 - Uncertainties of Citizens  " , droit.univ-lille2.fr , Lille, Lille Katolik Üniversitesi (erişim tarihi 10 Mayıs 2016 ) .
61. Dominique Schnapper , Entegrasyon Fransası : 1990'da Ulusun Sosyolojisi , Paris, Gallimard,1991, s.  77.
62. Toshiaki Kozakaï , The Stranger, Identity , Paris, Payot & Rivages editörü, böl.  II.
63. Mélin-Soucramanien, Ferdinand , "  Anayasa Konseyi içtihatlarında eşitlik ilkesi  ", http://www.theses.fr/ ,1 st Ocak 1996( çevrimiçi okuyun , 15 Mayıs 2017'de danışıldı ).
64. "  Fransa'da cemaatçilik, rakamlarla çelişiyor - La Revue Civique  ", La Revue Civique ,29 Ocak 2015( çevrimiçi okuyun , 13 Haziran 2017'de danışıldı ).
65. Laurent Bouvet , Komüniterlik: mitler ve gerçekler , Paris, Referans Çizgileri,2007, 157  s. ( ISBN  978-2-915752-20-5 , çevrimiçi okuyun ).
66. Fabrice Dhume-Sonzogni , Communautarisme: Fransız milliyetçiliğinin bir kuruntusu üzerine araştırma , Paris, Demopolis,2016, 226  s. ( ISBN  978-2-35457-092-7 , çevrimiçi okuyun ).
67. "  Seine-Saint-Denis'te Davet, Lhomme ve İslamlaşma: gerçeğe hoş geldiniz  " , Marianne ,15 Ekim 2018( 16 Ocak 2019'da erişildi ) .
68. "  " Allah da büyük Cumhuriyet " , komüniterizmin yükselişi üzerine bir şok kitap  " , LCI üzerine ( 16 Ocak 2019'da erişildi ) .
69. LICRA , “  Bugün Fransa'da komüniterizm ne durumda? LICRA tarafından yaptırılan OpinionWay çalışmanın sonuçlarını keşfedin  ” üzerine, LICRA - 1927 yılından bu yana ırkçılık karşıtı ,15 Ekim 2014( 16 Ocak 2019'da erişildi ) .
70. (in) Patrick Weil, "  Erişim vatandaşlık: yirmibeş Milliyet yasalarının A karşılaştırılması  " , Vatandaşlık Bugün: Küresel Perspektifler ve Uygulamalar , Washington DC,2001, s.  17-35 ( çevrimiçi okuyun ).
71. Rogers Brubaker , “  Göçmenden Vatandaşa  ” , Sosyal Bilimler Araştırmaları Bildirileri , Cilt.  99, n o  1,1993, s.  3–25 ( DOI  10.3406 / arss.1993.3058 , çevrimiçi okuma , erişim tarihi 8 Ocak 2018 ).
72. lefigaro.fr , "  Göç: Sinsi bir şekilde geçirilen sorumsuz bir yasanın tehlikeleri  " , Le Figaro ,19 Şubat 2016( 11 Mayıs 2016'da erişildi ) .
73. İçişleri Bakanlığı , “  Fransa'daki Yabancılar Yasasına İlişkin 7 Mart 2016 tarihli Kanun  ” , http://www.immigration.interieur.gouv.fr/Immigration/Loi-du-7-mars-2016-relative -au-droit-des-etrangers-en-France ( 11 Mayıs 2016'da danışıldı ) .
74. Danielle Bousquet, HCE Başkanı, direktör, “  Yerel düzeyde seçilen kadınlar ve erkekler arasındaki güç paylaşımı nedir?  ", HCE raporu n ° 2017-01-27-PAR-026 ,2 Şubat 2017( çevrimiçi okuyun , 2 Kasım 2020'de danışıldı )
75. Horia Mustafa Douine, "  Kadın ve erkek arasındaki ücret eşitsizliğinin 3 rakamı  ", Le Figaro ,4 Mart 2019( çevrimiçi okuyun , 2 Kasım 2020'de danışıldı )
76. Kadınların ve erkeklerin seçim görevlerine ve seçmeli işlevlere eşit erişimini teşvik etmeye yönelik 6 Haziran 2000 tarih ve 2000-493 sayılı YASA ,6 Haziran 2000( çevrimiçi okuyun ).
77. (in) Giorgio Agamben , Egemen Güç ve Çıplak Hayat: Homo sacer , Stanford University Press1998, 216  s. ( ISBN  0-8047-3218-3 ).
78. P. Hassenteufel, "  " Sosyal dışlanma ve vatandaşlık "," Vatandaşlık ve Toplum "  ," Cahiers French , n o  281Mayıs - Haziran 1997.
79. Werner Haug, “  Etnik, Din ve Dil Grupları: Veri Toplama ve İstatistiksel Analiz için Kurallara Doğru  ” , Açık Toplum Vakıflarında (erişim tarihi 10 Mayıs 2016 ) .
80. "  The World Factbook: France  " , www.cia.gov adresinde ( 10 Mayıs 2016'da erişildi ) .
81. “  Fransa Nüfusu  ” , www.nationbynation.com adresinde (erişim tarihi 10 Mayıs 2016 ) .
82. “  Fransa  ” , ABD Dışişleri Bakanlığı'ndan ( 10 Mayıs 2016'da erişildi ) .
83. "  Fransa | tarih - coğrafya  ” , Encyclopedia Britannica'da ( 10 Mayıs 2016'da erişildi ) .
84. Fransız demografisinde göçün payı nedir? , La Croix, 21 Şubat 2018.
85. Catherine Borrel ve Bertrand Lhommeau, “  Insee - Population - Fransa'da göçmen bir ebeveynin çocuğu olarak doğmak  ” , www.insee.fr ,Mart 2010( 10 Mayıs 2016'da erişildi ) .
86. "  Insee - Nüfus - 2012 yılında göçmenlerin doğdukları ülkelere göre dağılımı  " , www.insee.fr adresinde ,ekim 2011( 10 Mayıs 2016'da erişildi ) .

bibliyografya

• Jacques Dupâquier , Fransız nüfusunun tarihi , 4 cilt, Paris, Presses universitaire de France, “Quadrige” koleksiyonu, Mayıs 1995 ( ISBN  2-13-046820-9 ) .
• Lucien Febvre ve François Cruzet, Biz Meleziz , Paris, Albin Michel, 2012. ( ISBN  9782226209016 ) .
• Gerard Fritz XVII Fransa'da halkın fikri th XIX inci yüzyıl , Strasbourg, Strasbourg University Press , 1988.
• Pierre Gaxotte , Fransızların Tarihi , Paris, Flammarion, 1951.
• Patrick Weil , Fransız nedir? Devrimden bu yana Fransız uyruğunun tarihi , Paris, Gallimard 2005, ( ISBN  978-2070426577 ) .

Şuna da bakın:

İlgili Makaleler

• Aile , Klan , Kabile , Etnik köken , İnsanlar , Ulus
• Diaspora , Fransız Diasporası
• Frankofobi
• Fransa'daki etnik gruplar
• Fransa'nın Demografisi
• Fransa'ya Göç
• Fransız uyruklu
• Avrupalılar
• Fransız-Mauritiuslular
• Fransız-Avustralyalılar
• kara ayak
• Fransızca konuşan Amerika

Dış bağlantılar

• Otorite kayıtları  :
  • Fransa Ulusal Kütüphanesi ( veri )
  • Kongre Kütüphanesi
  • Gemeinsame Normdatei
  • Ulusal Diyet Kütüphanesi